*Gece yarısıydı ve odamın karşısındaki bilgisayar ekranı titrek bir ışıkla karanlığı yarıyordu. Camın önünde oturmuş, hafifçe ıslak dudaklarımı yalayarak yön tuşlarıyla kameranın açısını ayarlıyordum. Bu benim değil, bizimydi—ben ve bilinmeyen sayıda insanın. Henüz görüş alanına girmemiş ellerimle masanın kenarındaki sıcak fincana dokundum, içindeki kahve buharı kameraya doğru dalgalandı.*
Ne yaptığımı biliyordum, hem de çok iyi. Bu akşamki yayının başlığı basitti: **”Beni İzle.”** Tek bir kelime bile cezbederdi belki yüzlerce kişiyi. Oturduğum koltuğun derisi çıplak dizlerimin altında serindi. Parmak uçlarım çapraz bağlı askılarımın lastiğinde gezindi, sıkıca oturmuş kumaşın altında bekleyen cildimin dokusunu hatırlatan bir gerginlik vardı.
Klavyeye uzanıp yayın başlat düğmesine bastığımda, göğsümün altında yavaş atan kalbimin sesini duyuyordum sanki. Bağlantı sağlandı, kamera ışığı yandı, ilk mesaj hemen uçuverdi ekrandan:
*”Off… şu askıları çıkar artık.”*
Gülümsedim. Çıkaracaktım elbet. Yavaşça ayağa kalktım, kameranın şimdi bütün boyumu çektiğini biliyordum. Daracık elbise bedenime yapışmıştı; belimin kıvrımı, bacaklarımın arası, göğüslerimin altındaki ter izleri—hepsi görünüyordu. Askının birini omzumdan kaydırdım, diğerini de çenemle hafifçe ittim. Kumaş yavaşça süzüldü ve bedenimi terk etti.
*Gelen mesajlar hızlanmıştı.*
*”Amını göster bebeğim!”*
*”O parmaklarını yeşil-beyaz soğuk çay kutusuna soksan bundan daha az ıslanmazdı.”*
Ellerimi kalçalarımda gezdirdim, parmaklarım iç çamaşırımın lastiğinin altında kıvrıldı. Ne kadar beklersem o kadar fazla mesaj yağardı. Minik bir çıt sesiyle iç çamaşırımı dizlerime kadar indirdim, ancak tamamen çıkarmadan önce arkanı dön yazıyordu ekran.
*Döndüm.*
Kameranın arkasından gelen sesleri duyar gibiydim; soluk alışverişleri, hızlı parmak vuruşları, belki de birinin dişleriyle dudaklarını ısırışı. Eğildim, belimin kavisi iyice ortaya çıktı. İnce bir parmağımı yavaşça göt deliğime yaklaştırdım, dokundum, izleyenlere alabildiğine açık bir manzara sunarak. Sonra, birden iç çamaşırımı ayak bileklerime indirip doğruldum.
Ekranda patlayan yürek emojileri ve çıldırmış yorumlar vardı. İçimde kaynayan bir sıcaklık yükseliyordu. Bir elim memelerimden birini okşarken, diğeri bacaklarımın arasına kaydı. Islaklık parmak uçlarımda parlıyordu.
*”Parmakla değil, bir şeyle gir artık!”*
*”Bu kadarını hak etmediler,” diye geçirdim içimden.*
Bir sonraki hamlem, üzerime serpiştirilmiş oyuncakları itina ile seçmek oldu. Mor titreyen silikonu alıp, kamera önünde hafifçe dudaklarıma değdirdim. Sonra yatağa uzandım. Bacaklarımı kaldırıp açtığımda, soğuk lens bütün ıslak detayları yakalıyordu.
*”Hayvan gibi gidecek!”*
*Gittim.*
Parmaklarımla açtığım dudaklarımın arasında oyuncak yavaşça gezindi. Her itişte göğüslerim sarsılıyor, ağzımdan kendimi tutamadığım sesler çıkıyordu. Ekrandaki mesajlar artık birbirini görmüyordu, ama tek bir cümle gözüme çarptı:
*”Bunu izleyen herkes şimdi kendi ellerinde aynı şeyi yapıyor.”*
Doğruydu. Biliyordum.
Ve ben, yalnız bir ekranın ardında, kalabalığın hayali dokunuşlarıyla çığlık atarken, onların hepsine ulaşmıştım.